Bir Insanı Kaybetmek Bölüm 2

Bölüm 2

Ne başka bir kalp, başka bir sevişme, başka bir gülüşme ve başka bir kahvaltı. Mum ışığında ya da deniz kenarında yenen bir akşam yemeği de işe yaramıyordu. Siz yalnızdınız ve yalnızlığın panzehiri zaman diyenler bir kez daha yanılıyor’du iliklerinize kadar hissettiğiniz yalnızlığınızla.

Siz yalnız’dınız, kendiniz yalnız’dı, giden sizden uzakta sizsizce yalnız’dı ve yalnızlık en çok sizi acıtıyor, sanki gidecek başka bir yeri yokmuş gibi her anını içinizde, bir zamanlar onu özlerken içinize tırnaklarını geçirip onun yanına gitmeniz için bas bas bağırıp duran o kemirgenin yerine şevkle kurulmuş oturuyordu.

Her şey bir şarkıyla da başlamıyordu elbet.

İşte her şey bir şarkıyla başlamadığı için de korkuyordunuz yaşamdan. Ürkek ve yorgun bir sokak köpeği gibi dolaşıyordunuz bir köşesinde onu saklayan şehirde. Başınız eğikti ve kuyruğunuzu toplamış kenardan kıyıdan kimseye değmeden sürünüyordunuz sokaklarda. Sanki başınızı kaldırsanız bütün insanlar onun maskesini takmış gibi üstünüze çullanacak sanıyordunuz. Ki bazen kime baksanız ondan bir şeyler buluyor, arayıp bu adamın ya da kadının gözleri seni anımsatıyor dememek için kendinizi zor tutuyordunuz.

Saçlarının ya da gözlerinin rengi boyu ve kilosu hiçbir şeyi değiştirmiyordu insanların. Eğer biri gittiyse bütün insanlar daima bir parça ona benziyor ondan bir şeyler taşıyordu mutlaka.

Bazen çok uzun boylu bir adamın kıvır kıvır saçları onun saçları oluyor ve siz her saç tanesi bir urganmış gibi binlerce kez asılıyor, kendi kendinizi orada bıkmadan usanmadan idam ediyordunuz.

Yaşamın ya da insanların size aldırdığı yoktu. Tanrının ve meleklerin ve kâinatın, canlı cansız ne varsa hiçbirinin çektiğiniz acıyla uzaktan yakından bir ilgisi yoktu ve bir ilgisi vardı. Bu öyle bir delilik haliydi ki, suçlu hem herkesti ama tek tek suçlayacak hiç kimse yoktu. Şu seni alıp götürdü, şu sen giderken beni tutup peşinden gelmeme engel oldu diyemiyordunuz. Şu şöyle yaptı bu böyle yaptı diye işaret parmağınızı uzatıp hesap soramıyor, bu delilik ve yalnızlık halinde çürümeye terk edilmiş bir halde kaybolup gidiyordunuz.

Tanrı tanrılığını bir kenara bırakmış, kulakları sağır gözleri kör kalpsiz bir insan gibi size aldırmıyordu. Tanrı için afrika gibiydiniz. Siz vardınız o vardı ama o yoktu siz vardınız.

Tanrı ısrarla acılarınıza kayıtsız kalıyor, insanlarsa yalnızca bu acıların sizi güçlendireceğini söylemekle yetinip ısrarla hayatın devam ettiğini tekrar ediyor, ama onunla yaşadığınız dünyanın ellerinizden kayıp gittiğini, onunla sürdürdüğünüz hayatın artık devam etmediğini anlamıyorlardı. İnsanlar bir uçurumun kenarında dolanıp durduğunuzu görmüyorlar’dı ya da görüyor aldırmıyorlar’dı.

İnsanlar sizin bir insanı kaybettiğinizi görüyor ama bütün insanlarında sizi kaybettiğini görmüyor’lar’dı.

İbrahim Baysu