Bir ınsanı Kaybetmek Bölüm 1

Bölüm 1

Bir şarkının ya da gizlendiği veya gizlediğiniz yerden ansızın çıkıverip yalnızlığınızı yahut da kalabalığınızı dürten bir sözcüğün, bir cümlenin, bir bakışın, bir anının dürtmesiyle dalıp gidiyordunuz o gidenlerin olduğu taraflara bakıp. Çoğunlukla da gidenlerin ardında yapayalnız kalan kendiniz oluyordu bakıp kaldığınız. Çünkü her giden, gittiğini ezip gidiyordu ve arkada bırakmaktan çok önüne serilmiş olan o kalmaya mahkûm insanı çiğneyip geçiyordu.

Elinizde kalan ne varsa kullanıp ördüğünüz kozanız deliniyor’du ve sonsuzluk kadar uzun gelen bir acılar yumağının ilk kördüğümü dört eliyle yakanıza yapışıyor’du.

Şarkılar geliyor, şarkılar gelip dürtüyor, şarkılar gelip dürtüyor ve dünyanın kaç bucağı varsa hepsinin ortasında sizi yine sizle yalnız başınıza bırakıyordu. Unutmak için uğraştığınız insanları etrafınıza bir serap gibi koyuverip. Ya da dalıp gittiğiniz unutmalardan başınızı kaldırıp yeni bir unutamamaya yakalanıyordunuz hayatınızın şehrinizin dünyanızın en kalabalık halinin tam ortasında.

Nerede ve ne zaman gelip üstünüze çörekleneceği belli olmayan bu dürtmeler bu anılar ve bu şarkılar oldukça meşakkatli olan unutma çabalarınızı bir anda yıkıveriyordu, hem de tam sizin üstünüze. Bu enkazın altından çıkmak da ayrı bir dertti. Yeni bir unutmak kalesini inşa etmek, yeni bir unutmak kalesini fethedip unutmak denen o sancağı kalenin en tepesine dikmek koca bir hayatı tüketmek kadar zordu.

Şarkılar kötü, bencil ve vurdumduymaz olmanızın önüne geçiyor, yalnızca kendinizi düşünmenize fırsat tanımadan yeniden düşüncelerinizde o unutmak istediklerinize kapılarınızı açmanız için zorluyorlardı sizi. Sanki daha fazla acı verebilirlermiş gibi korkutuyor ya da bir defa düşünmekten bir şey olmayacak diye kandırıp yeniden ellerinize veriyorlardı o bir daha düşünüp gözyaşlarınızı akıtmak istemediğiniz acı zincirlerinin ilk halkalarını.

O sanki tam üstünüze göre dokunmuş ateşten gömleği giydiriyor, o zincirle bütün sokak lambalarına astırıyorlardı sizi kahrolası şarkılar. Ve hiçbir şarkının hiç kimseyi unutturmadığını birini unutmaya çalışırken anlıyordunuz en çok.

Ne tanrı çare olabiliyor’du bu duruma ne de insanlar gidenin ardında bıraktığı kocaman dipsiz kuyuyu doldurabiliyorlar’dı. Kimi neresinden tutup oturtsanız da o boşluğa yitip gidiyordu.

Alıntıdır